Podróżując po Bośni, Czarnogórze, Serbii i Chorwacji, możemy napotkać skupiska kamiennych płyt i bloków, leżące pozornie bezładnie wśród górskich łąk.
Kiedy przyjrzymy się im bliżej, zauważymy że pokryte są rzeźbionymi ornamentami, motywami zwierząt oraz postaci ludzkich. Niektóre lepiej zachowane, inne słabo już widoczne (wapień jest skałą podatną na wymywanie przez wodę ).
Stećci, bo nazywają się te wytwory rąk ludzkich, to nic innego jak nekropolie liczące sobie setki lat. Większość z nich pochodzi z okresu między XIV a XVI wiekiem, ale najstarsze datowane są na okolice X wieku naszej ery.
Część historyków i archeologów łączy tradycję ustawiania kamiennych nagrobków pośrodku dzikich gór z mało znaną średniowieczną sektą chrześcijańską Bogomiłów, której wyznawcy zamieszkiwali tereny od dzisiejszej Bułgarii, przez Serbię po Bośnię i Chorwację. Bogomili nie zostawili po sobie żadnych zapisków, jedyne informacje o nich pochodzą z pism ich katolickich i prawosławnych przeciwników, a pierwsze wzmianki pochodzą z końca X wieku n.e. Prawdopodobnie bogomilizm wywodzi się ze starszych ruchów paulicjańskich i manichejskich, a więc odłamów chrześcijaństwa powstałych na terenach dzisiejszej Armenii i Azji Mniejszej w początkach naszej ery. Bogomili wierzyli w dualistyczny porządek otaczającego ich świata : wszystko co ziemskie, fizyczne i namacalne przypisywali złemu duchowi – Satanaelowi, zaś wszystko co duchowe – dobremu Bogu.
Dlatego sprzeciwiali się hierarchicznemu kościołowi, nie uznawali sakramentów poza chrztem. Żyli w izolowanych gminach praktykując ascezę. Nie jedli mięsa, nie pili wina, powstrzymywali się od małżeństw i kontaktów seksualnych, za to odmawiali modlitwę Ojcze Nasz po kilkanaście razy dziennie. Odrzucali Stary Testament, jako dzieło złego ducha, podobne jak ikony i symbol krzyża – jako symbol okrucieństwa ludzkiego.
Wpływy Bogomiłów odbiły się echem także w Europie Zachodniej, niektórzy badacze widzą wyraźny wpływ bogomilizmu na powstanie ruchu Katarów.